Deniz yavaşlamadan önce takometreye baktı: Hız limitinin 90km olduğu yerde 110km ile gidiyordu. Son dört ay içerisinde dördüncü defa polis tarafından durduruluyordu. Polis elinde kalın bir not defteri ile yanına geliyordu. Bu polisi tanıyordu… geçen hafta namaz da yan-yana saf tuttukları Ali idi. - İyi günler Ali dedi gülümseyerek. Böyle görüşmemize üzgünüm. - iyi günler Deniz… (Ali gülümsemiyordu.) - Beni eve yemeğe giderken yakaladın. - Öyle mi… (Ali umursamaz görünüyordu.) - Son günlerde eve hep geç gittim. Çocuklarla uzun süredir yemekte beraber olamıyorduk. Zeliha bu akşam iftar da içli köfte yiyeceğimizi söyledi, çok severim de… -  Evet ne demek istediğini anlıyorum. Fakat bu trafik kurallarını ihlal etmene sebep olamaz. Ali. "Eyvah! Bu taktik işe yaramadı galiba, taktik değiştirmem gerek." diye düşündü. - Deniz; Ali beni kaç ile giderken yakaladın?.. - 110’la gidiyordun… Lütfen arabana girer misin?   - Ah Ali bekle, hemen ceza yazma lütfen. Seni gördüğüm anda, sadece 85 km ile gidiyordum… -  Deniz…Lütfen!.. Arabana gir. Deniz, canı sıkkın ve çaresiz arabasına girdi. Ali, not defterine bir şeyler yazıyordu. ‘Niye ehliyetimi, ruhsatımı istemiyor ki’ diye düşündü bir ara…  Yarın cami de bu adamın yanına oturamam… birkaç gün camiye gitmeyeyim bari. Ali camı tıklatıyordu, pencereyi açtı. Polis memuru Ali, Deniz'e bir not verdi ve bir şey söylemeden gitti. Ceza değildi bu… Deniz bir anda sevindi. Notta şunlar yazıyordu: "…Sevgili Deniz, benim bir kızım vardı. Altı yaşındayken hızlı araba kullanan biri tarafından öldürüldü. Yani, süratli giden bir sürücüden dolayı. Şoför 3 yıl hapis cezası ile cezalandırıldı. Sadece üç yıl… Adam hapishaneden çıkınca kendi çocuklarına sarıldı, öptü ve onları tekrar, tekrar koklayabildi. Ama ben ölen kızımı öpüp, koklayabilmem için, ölünceye kadar beklemem gerekiyor… annesi de. Bin defa adamı affetmeye çalıştım, ‘Bin’ kere de başardığımı zannettim. Belki başarmışımdır da… Ama ben göz yaşlarımla birlikte hala kızımı düşünüyorum. Lütfen dikkat et… ve benim için de dua et Deniz… tek bir oğlum kaldı." Deniz donakalmıştı… on beş dakika kadar yerinden kıpırdayamadı. Daha sonra kendine geldi, (ev uzak olmasa yürüyerek gidecekti de…) yavaş, yavaş evine gitti. Eve varınca, nemli gözlerle çocuklarına ve eşine sıkı-sıkı sarıldı.     Lütfen unutmayalım; İstediğimiz kadar araba satın alabiliriz… İnsan hayatını? Saygılarımla