Bazı sabahlar iş yerime yürüyerek gidiyorum. Sabahları mahallemizdeki arkadaşlarla kısa sohbetler yapmak, esnaflarımıza hayırlı işler demek, karşıdan gelenlerle selamlaşmak ayrı bir güzellik. Geçtiğimiz günlerde yine böyle bir süreç içinde Mimar Sinan Mahallesi, Efekent Bulvarı yakınlarından geçerken resmi plakalı bir aracın memuru da yol kenarındaydı. Ona da “Günaydın” dedim ama ne bir cevap ne de bir vücut dilinde bir hareket. Devam ettim. Sonra düşündüm, bir makamın aslında temsilcisisin ama bir günaydın bile diyemiyorsun. Halktan kopuk. Yürümeye devam ederken de bu haftanın konu içeriğini buldum.  “GÜNAYDIN DEMEK” "Günaydın" demek, sadece bir alışkanlık değil. Bir selam, bir tebessüm, bir kabul şekli. "Seni görüyorum, varlığını önemsiyorum" demektir. Kalabalıklar içinde fark edilmenin en sade, en insani hali. Kelimenin kendisine bakalım: “Gün” ve “aydın”. Yani “günün aydın olsun.” Karanlığın bittiğini, yeni bir başlangıcın doğduğunu fısıldayan iki kelime. Eski Türkçede "kün" (gün) ve "aydın" (ışıklı, parlak) sözcüklerinden türediği düşünülür. Bir dilek cümlesidir aslında; yalnızca günaydın demeyiz, iyi dilek göndeririz karşıya. Günaydın, sabahın ilk kahvesi gibidir. İçinde sıcaklık, uyanış ve paylaşım vardır. O kahveyi biriyle içiyorsan, dünya biraz daha yaşanabilir bir yer olur. Bir sabah hatırlıyorum… Otobüste herkesin yüzü düşmüş, kimse kimseye bakmıyor. Yanıma oturan yaşlı amcaya “Günaydın,” dedim. Şaşırdı, önce anlamadı, sonra yüzünde bir gülümseme belirdi. Cevap verdi: “Günaydın evladım, ne güzel söyledin…” Sonraki durakta inerken arkasından bir “Hayırlı işler” bile duyabildim. Ne değişmişti? Sadece bir kelimeyle birinin gününe ışık düşmüştü. Belki o ışık, zincirleme bir şekilde başkalarına da bulaşacaktı. Unutmayalım, her sabah bir kapıdır. Ve o kapıyı açarken söylenen bir "günaydın", içeriye ışığı davet etmektir. Peki sen bugün kime “Günaydın” dedin?