Anlayamıyoruz, çünkü anlamak için düşünmek lazım… Düşünme zorluğu ve donanımsızlığı, bizi övgü ve yergi kolaycılığına itiyor, çok yönlü ciddi değerlendirmelerin uzağında duruyoruz… Bize en önce gereken şey sevgiye açık olmaya çalışmaktır… Buradan başlamalıyız ve başlayabiliriz… Çünkü inançlarımızla düşüncelerimizi irtibatlandıracak olan kaynak sevgidir ve biz sevgiyi çok çabuk ortaya çıkaracak bir fıtrata sahibiz… Çünkü sevgiyle doğduk… Biraz kendimize gelme çabası göstererek onunla çabuk buluşuruz… Bunu sadece soyut plan için değil, sosyal ve somut meseleler için de söylüyorum… “Güncel” kavramı için de söylüyorum. Ve de düşünce planının kısırlıktan, çoraklıktan kurtarılıp bereketlenmesi için söylüyorum… Sevgiyle yaşamayan düşünerek de yaşamıyor ve geçirdiği tecrübelerden hiç yararlanamıyor. Hafızası da muhakemesi de zaafa uğruyor. Bütünlüğü kayboluyor, buna bağlı olarak insanlığı azalıyor. Sevgisizliğin ilk vahim ve sarsıcı sonucu hakikat sevgisi yokluğudur. Hakikat sevgisi olmayınca; hakkaniyet duygusu, insaf, merhamet, insanın kişiliğine saygı, hoşgörü, hasletleri de gelişmez, tezahür etmez. Hakikat sevgisi olmayınca; özeleştiri, kendini denetleme ve aşma bilinci, düşünce ve çözüm üretme çabaları ve heyecanı ile ilgili ilkeler de tutunamaz. Böyle olunca kimler kimlere ne anlatacak, kimler kimlerle beraber karşılıklı eleştirilerle ve özeleştirilerle bir verimli düşünce birikimi oluşturma ortamını tesis edecek de bunlardan pratik çözümler üretmenin yolunu nasıl açacak ve demokratik gelişme nasıl sağlanacak? Farkında değiliz ama sevgisizlikten tıkandık… Sevgiye açılmadan düşünce ve çözüm üretemeyiz bile… Sevgiye açılmak; hayata, düşünceye, mutluluğa, demokrasiye açılmaktır… Sevgiye öyle bakacaksınız ki içinize bir aydınlık doğacak… Bu biraz hüzünlü de olabilir. Sevgiye açık insan, her şeyi sevmez ama her şeye sevgiyle bakar… Hayatın bütünlüğü içinde kötü insanlar da var; fakat onlar da bir genel akışın içinde kendi kaderlerini yaşıyor… Onlardan korunmak gerekirse de, husumet duymak gerekmez. İyileşmeleri dilenir… Düşünce üretme kapılarının ancak sevginin ışığıyla aydınlanıp açılabileceği feraseti içimizde doğarsa… Sevgisiz duygusuz kara vicdanlı insanlar, neyi anlayacak neyi düşünecek neyi görecek neyi fark edecek? Sevgisiz insan en kalın kafalı insandır; hiçbir sözle, hiçbir hitapla, hiçbir yakıcı üslup yöneltmesiyle hiçbir akli mütearife kıyasıyla etkileyemezsiniz… Karşınızda sanki bir beton duvar vardır. Toplumsal açıdan önemli olan, böylelerinin etkinlik imkânlarını elde etmiş olmasıdır… Halli gereken asıl mesele budur. Onların etkili olduğu toplumda ailede medeniyette herkesin bahtı kararır… Bize düşen önce onları mümkün olduğu kadar düzeltmeye çalışmaktır…