Mahalle aralarında kaldırımların üzerinde oynamaya çalışan çocuklar, bir yandan da oyun parklarında olup, ellerinde tablet ile oyun oynayanlar. Ne yazık ki çocuklarımız derslerden ve sınavlardan başlarını kaldıramadığı gibi, oyun nasıl oynanır bunları bile bilmiyorlar. Hayatın acımasız bireyselliğini ne yazık ki şimdiden alışmış oluyorlar. Psikolojik açıdan baktığımızda Montessori'ye (1870-1952) göre, oyun çocuğun işidir. Yani öğrenmeyi çağrıştıran etkinliklerdir. Montessori eğitimde ödül-ceza uygulamasının iç disiplin kazanımını zorlaştırdığını vurgulamıştır. Oyunda çocuğun arkadaş seçimine ve oyun seçimine kararı çocukların vermesine fırsat tanımak gerektiği üzerinde durmaktadır. Montessori, yetişkinin çocukla birlikte oyun oynamasına önem vermiştir. Oyunda çocuk, yetişkinin ve dış dünyanın baskısı olmaksızın birçok çalışmalarını ve problemlerini ortaya koyup ilgili duyguları bastırmadan yaşama fırsatı yaratabilmektedir. Çocukluk çağında karşılaşılan birçok olumsuz durum ve yaşantılar çocuğun tüm yaşamım olumsuz etkileyebilecek şekle dönüşebilmektedir. Bu durumların erken teşhisinde oyun çok önemli bir araçtır. Çocuk ben merkezli hareket eder ve bunu çoğu zaman oyuna yansıtır. Çocuk oyun oynayarak paylaşım duygusu gelişir. Gelişim aşama1arına bağlı olarak ta bencillikten işbirliğine yönelir. Bu kadar önemli olan oyun için bırakalım rahat bir ortamda kendilerini bulsunlar. Aslında burada büyüklere de iş düşüyor. Eski oyunları çocuklarımıza öğretsek nasıl olur? Hatta sivil toplum örgütleri, belediyeler bu konuya duyarlı olsa? İlk bakışta aklıma gelen oyunlar; Twister, Seksek, Mendil Kapmaca, Aç Kapıyı Bezirgan Başı, Yakar top, İp Atlama, Köşe Kapmaca, Halat Çekme Oyunu, Körebe, Yağ Satarım Bal Satarım, Ebe Sobe Bir İki Üç, Tek Kale Maç (Futbol), Voleybol Kedi-Fare Oyunu, Kutu Kutu Pense, Asiye As, Çivili Futbol Oyunu